Baskug ang uran, timgas ang mga turo. Rugya ako nagahulat sa terminal kang bus,
pabalik sa syudad, sakay sa eroplano, balik sa lain nga syudad. Kon magsuray ako,
ano ayhan ang lagpok nanda sa akun alipudwan? May balon ako nga himugo, himo
sa lusong kag hal-o. May bag-ong ani man nga bugas bangod daw kinahanglan ko
kang padumdom kang atun lupa. May nag-abot nga tatlo ka daraga, mga Ati. “Taga-diin
kamo, ga?” Pamangkot ko. “Taga-Pantad,” sabat nanda. “Kilala n’yo si ——-?” Huod,
kilala nanda ang kilala ko nga nakaistar kauna sa balay. Gabusong kuno kadya, bag-ong uli halin sa Manila, nga daw nag-agto lang para magpati sa paghigugma kang sangka laki. Nagbaskug run gid ang uran kag na-ambihan kami. Wara pa gihapon ang bus. May bag-ong nag-abot, mag-asawa sa payong. Kilala nanda ako kag anda ruman turno mamangkot: “Diin ikaw ga-obra, ga?” Makilala mo ang tawo sa pamangkot na kanimo angay nga ginahusgahan natun ang tawo sa andang sabat. Kag ano nga sa dyang bahin, nakita ko ang kanding sa unahan. Dag-un na ako sa suray. Nagausang pa kang bulak, abaw, ang lirio nga nagapamulak kadyang Oktubre! Kamahal kadya sa syudad nga ulian ko. Hasta magduro ang pasahero, nabuta ang terminal, kag wara gihapon ang bus. Indi run kami kilalahay. Wara ruman ako mamangkot. Wara man nanda ako ginasapak. Bisan ang mga mal-am, wara run it “Kay sin-o timo bata?” Mas mayad gid man siguro run dya. Nakita ko nga naubos run kang kanding ang bulak. Sa una nga tion, nabatyagan ko ang kapintas kang uran, kadyang paghulat, kadyang lugar. Nabatian ko ang duro nga lagpok sa akun pensar kag ang pag-usang ko kang himugo kag kang kanding sa lirio. Nabatian ko ang pagrupsak kang mga bato sa karsada nga ginadalaganan kang bus paagto kanakun, dalagan sa uran nga garupsak sa karsada imaw kang mga bato, kag ano nga ako lang ang ga-reklamo, nga daw katapusan kang pagdumdom, bisan wara pa makahalin, parehas abi nga antes ang himugo, ang bugas, ang paray, ang lupa.
Balay Sugidanun 