Nabugtawan ko ang dapëg ka lamayo nga ginbuog ni Nanay sa dapog. Gapanalëgsëg sa tëtënlan ang anang kahamot , kagërëtëm. Garing nagaugët ang akën ginhawa. Nagbungkaras ako sa baratangan kag nagdiretso sa karan-an nga kawayan.
“Hawël-hawël ruman Nay? Pira rën ka semana nga amu dya ang atën ginaagwanta. ”
“Pangga, agwanta lang gamay. Amo dya ang kabuhi sa atën, maanadan mo gid ang ëga.”
“Mayad pa rigto sa syudad, gadapli kami kang manamit, rugya kay puro lang mara.”
“Palangga, sa urihi maman-an mo nga manamit ang hawël-hawël sangsa mga nahayang sa lamisa kang syudad.”
Nagsanting sa akën talinga ang tinaga ni Nanay. Gapanagap gid raad ako kang lain—kang naandan ko, nga wara rëgya. Nadapgan ko ang kaaslëm ka sinamak. Daw naglaway ako, amo gali dya ang pangabuhi sa uma. Daw sa kaimol tërëkën garing sa gihapon kagarana. Daw sa kaluya paminsarën garing padayon ang kasadya kang tagipusuon nga daw sa wara gasagap ka sabaw. Husto rën ang tubig nga ipadalëndën sa gapagtik nga tëtënlan.
Naanad ako sa syudad nga puro manamit ang mahak-ën nga aso. Kinahanglan mo kang lakët, ginakadlawan ang lamayo. Wara ikaw ti makaimaw nga pataw kun bëkën ikaw namit, kun wara ikaw ti sabaw. Garing mas nami ang mara. Bisan diin kaw lang idamhay, indi kaw gid magbalingag. Salum-od garing buhay mapan-ës. Mas namit gid man ang ëga.
Nagnilagabung ang sinas. Nagtindëg si Nanay kag nagpanalod sa salas, sa kwarto, sa darapogan. Gintërëk ko ang nahalad sa lamisa, daw may nagtulod kanakën nga maghapok kag magsarasawsaw sa sinamak. Pira rën ka semana nga nagaliwat-liwat ang adlaw namën sa lamisa.Wara rën ako nakatiraw kang lain nga pataw umpisa nga nakauli ako sa uma. Nagdugang ang lagpok kang sinas, nagtangra ako kag may nag-ilig sa akën dahi. Kag kang ihungit ko rën ang lamayo…
“Nay! Nasabawan ang ëga.”
Balay Sugidanun 