‘Sa Pagpatay sang Isa, Ulamid Kita’ ni Gil S. Montinola

Patay na ang murugmon.
Humlad ang iya pakpak
nga nagahuray-ad
sa lutak sang talamnanan.
Ginauk-uk sang mga ulod.
Kipot ang iya mga mata.
Sa kadako sang mga ini,
wala niya nakita ang nagpatay sa iya.
Wala na sing maako
kon sin-o ang maisog
nga may kinamatarong
sa pagpugong-pauntat sang iya lupad.
Nanago ang paka sa bangag.
Nagpalipod ang tibakla sa kugon.
Naglinong ang tikling.
Amo ini ang natabo,
sugilanon sang kawayan.
Namati lang ang humay.
Kinulbaan ang mga ilaga,
madasig nga nagdinalagan
panago sa ila mga buho.
Malinong nga nagalupad
ang murugmon isa ka hapon.
Palibot-libot sa kahawaan.
Maabtik niya nga gindagit
ang wala animo nga ilaga.
Wala nakita sang iya dako nga mata
ang hilo nga ginburibod sang mangunguma.
Ang hilo nga ginkaun sang ilaga.
Ang hilo nga nagpahinay sang hulag sini.
Ang hilo nga ilaga lang kuntani ang tinutuyo.
Nagdungan sa pagdula sang adlaw
ang pagkadula sang murugmon kag ilaga.
Naghuyop ang matugnaw nga hangin;
nagkulurog ang dahon sang kawayan.
Ginbulos sang kalinong ang palibot.
Nagpalanglapsi ang tulabong,
indi sia sigurado kahapon,
sa mga kuol nga iya ginkaun.