Ang AGUA ni Enrique S. Villasis

300 Salita

Ang AGUA (Librong LIRA, 2015) ni Enrique S. Villasis, tubong Masbate, ang dagat sa rehiyon ng ating imahinasyon sa panulaang Filipino. Kalipunan ng tula na nanalo sa Palanca (2011, 2012, 2013) at Maningning Miclat (2011), bumubukas ito sa mga aktibong pandiwa, domestikong imahen at damdamin, malinaw na tesis, kapani-paniwalang argumento, at nagmamarka sa mga pahina bilang liriko, lirikong sunuran, mito, pilosopiya, kritisismo. Isa itong tagay sa tradisyon, na pumipiglas sa iisang pangalan at pag-ngalan, sapagkat malay at nagsasa-praktika ng inobasyon, sa lengguwahe at anyo.

Hindi lamang ito ang dagat na dinadayo sa bakasyon at/o binabalikan dahil sa mga alaala ng kabataan. Ito ang dagat ng identidad, ng pagkakilanlan. Ani ng kanyang tauhan sa “Estrella del Mar”: “Batid ko ang pag-ibig/Sa pagbalikwas ng mga alon.” Sa “Tagiwalo”: “Sa libo-libong bula matatagpuan mo ang iyong sarili: basal at hubad.” Sa “Frogman”: “Sa panaginip, nagliliwanag ang pasilyo ng lumubog na barko. May nakaturo sa kabilang isla: Hayun, at nabubuhay ang matandang katedral sa ulap sa pagbisita ng kidlat.”

Isang poetika ng ating arkipelago ang AGUA ni Villasis na nagbabanta laban sa paglimot at pagpabaya. “Warship” ang pamagat ng panguna niyang tula – nagbabalik sa atin sa panahon ng mga Hapon, saan ang “ikaw” na kinakausap ng tauhan ay isang “nilimot na bangkay sa ilalim ng laot habang patuloy sa pagdanak/Ang iyong mga sugat ng makukulay na kislap ng mga isda.” Nagtatapos naman ang koleksyon sa “Barko.” Isang pagbibigay-hasang sa pamilyar at ordinaryo na imahen sa ating mga daungan saan, “Sa pagkahimpil nito sa laot,/Retirado itong ang tanging hiling ay isa pang paglalayag,/Isa pang paglalayag bago ang huling paghuhusga.”

Sa pagbasa ko ng AGUA, parang nilublob ko ang sarili sa isang malaki at malalim na aquarium saan nakapag-snorkeling ako, hanggang makapag-deep sea diving! Nalasahan ko ang alat ng tubig-dagat sa aking balat, lalamunan, mga mata.