“Si Tiyang Fely – Ang Aking Kaibigan” ni Elma “Nenen” Ayson Mckeown

Si Tiyang Fely—Ang Aking Kaibigan

Taong 2011
90 anyos na gulang noong taong 2010 buwan ng Nobyembre araw na 20. Ang huling sulat niya sa akin ay noong araw ng Pasko. Nasulat niya na siya ay matanda na at nagpapasalamat sa ating Panginoon na binigyan pa siya ng buhay at ng magandang kaisipan na makilala pa ang lahat at lalo pa matatandaan at hindi makalimutan ang mga importanteng nanangyayari sa buhay niya. Hindi niya rin malilimutan ang aking pag aksidente noong taong 1980. Ganoon din masaya siyang makakita pa ang dalawang mata at makarinig pa ang dalang tainga, magagamit na pa ang kaniyang mga kamay at malalakas pa ang mga paa sa pagtayo at paglakad. Nagpapasalamat pa siya na makakaya pa ang mga sakit na chronic pain sa katawan niya at makangiti pa rin kahit sa Tylenol lang mawawala ang mga sakit sa katawan na temporaryo lamang. Ang sabi pa niya ay ang lakas niya noon ay hindi na pareho sa ngayong matanda na siya. May habol sulat pa na sinabihan niya ako na pasensiyahin siya sa sulat niyang parang nobela na at may habol pa na Ha Ha Ha! Nakapangiti rin sa akin. Nasabi niya sa akin ang kaniyang nanay ay namatay sa 86 anyos na sa aksidente nabundol ng sasakyan habang lumalakad sa daan namamalengke.

Sa sulat niya sa akin ay tula na sinulat niya, at pwede ko raw ma-share sa mga kaibigan at kilala ko. Sinulat niya sa akin na mahilig siya sa pagsulat ng tula, mga tula parte sa pamilya, pagkabata, dalaga at noong nag-aaral pa siya. Sinulat sa akin na siya ang matatanda na kapatid sa apat silang magkakapatid at lahat ay wala na liban na lang siya na lamang ang nag iisang naiiwan na buhay. Siya ay may pamilya na pero masakit damdamin sa puso na palagi maiisip para sa kaniyang tatay at nanay na hindi nakita at nadarama ng kaniyang mga anak ang pagmamahal ng lolo at lola sa kanila kung alam lang nila na mabuti, mapagmahal at matulungin sila. Ang tatay ni Tiyang Fely ay taga Iloilo, Roncal ang apelyido. Sabi hindi niya makalimutan ang kabaitan, pagmamahal at pag aaruga ng tatay at nanay sa kanila. Sa tuwing Pasko maisip niya ang nanay ay nag asikaso ng lahat na lutuin para sa mga kapamilya na masayang namamasko sa kanila..Sabi niya pa maganda ang kaniyang buhay pagkabata at iyan hindi niya makakalimutan.

Noong Taong 1977-1980
Sa syudad ng Angeles, Pampanga noong taong 1977, sumama ako sa aking dalawang tiyahin Rosie at Lourdes Mondejar Puedan na galing pa sa Patnongon, Antique sakay sa barko mula Iloilo pa Maynila.Sa Universidad ng Angeles ako ay nagsimula ng pag aaral. Maraming beses na kami nagpapalit ng tirahan. Mabuti naman marami silang mga kaibigan nakilala ko rin. Hanggang nakakita ng bahay natitirahan naming kahit isang kuarto lang at malapit lalakarin papuntang eskuwela. Iyon lang dalawang beses magsakay ng jeep papuntang Clark Air Base at sa simbahang Clark Baptist. Kasi noon ang dalawang tiyahin ko nagtrabaho sa Clark Air Base. Masaya rin ako na kasama ko sila kahit sa sabado at linggo lang. Masaya kami magpunta ng tiendahan kung sabado at magsimba kung linggo.
Nakilala ko si Tiyang Fely R. Damasig at ang kapamilya na sa kalyeng San Pablo. Ang bahay niya ay sa kabila lang ng bahay na ninirentahan namin. Ang una kong pagkita sa kaniya ay naglalaba ng mga damit sa gripo sa gilid tapat ng bahay na kasama ang may ari ng bahay ay si Flor Yu. Magkasama silang naglalaba palagi. Ang saya silang nagkausap , tawanan ang salita ay kapampangan. Kilala napala nila sila ng mga tiyahin ko. Mabuti naman marunong si Tiyang Fely magsalita ng Ilonggo. Sinabi sa akin ang tatay ay taga Iloilo ang apelyido ay Roncal. Siya ay retiro na teacher sa Nueva Ecija at Balibago, Angeles. Siya ay nag asawa kay Pedro Damasig taga ciudad ng Angeles. 58 gulang na siya noong nakilala ko siya. May apat silang mga anak may mga pamilya na rin. Ang isa sa America sa Hayward, California na ngayon nandiyan silang lahat na magkakasama-sa 90 taong gulang na masaya nasa palibot lang malapit ang mga anak at apo niya.

Sa araw araw na pagkausap sa lugar ng kalye San Pablo araw araw ang trabaho ay pareho na rin ang pag asikaso ng bahay at mga lalabhan. Masaya siya at minsan makatulong rin ako kung may tiempo rin at walang ginagawa Masaya akong nag uusap sa kanilang lahat. Mabait at matulingin sila sa akin. Nasabi sa akin ni Tiyang Fely na ang tatay at nanay niya ay mabait at mapagmahal. Masakit iisipin na malayo siya at ang mga anak hindi nakilala ang lolo at lola na hindi nila nadaramdaman ang pagmamahal ng lolo at lola. Malungkot damdamin ang naranasan niya na paris ko rin ang malayo sa mga mahal sa buhay. Patuloy na lang kami nagsusulatan at minsan magtawagan sa telepono. Masaya kaming nagbabalitaan kung paano na ang mga nangyayari sa buhay namin. Salamat na born again si Tiyang Fely at ang mga kapamilya. Masaya na rin nagpatuloy sa mga gawain ng Panginoon.

Salamat sa Mahal na Diyos ang pagmamahal sa kapareho kahit hindi kapamilya Makita ang pagmamahal Niya at ang mga magagandang loob sa isa’t isa. Ang pagtutulungan, pagmamahalan, pananalig at pananampalataya sa Kaniya na makapangyarihan at mapagmahal na Ama sa Langit para sa ating lahat lahat. Praise & Glory sa Panginoon.
Ito ang poem na sinulat at pinadala sa akin ni Tiyang Fely noong pasko 2010. Sinulat kamay niya. Ang aking kaibigan ay 90 anyos na ang gulang. Siya ay may 16 na mga apo at 16 mga apo sa tuhod.

I Wish I Were

I wish i were a baby again
To feel her hands leading me carefully while i tried my first step
She makes sure that i would not fall
A fall that might surely hurt myself.

I wish i were a baby again
To hear my mother pray that God save me from harm
To see the glow on her face when someone says how cute i am
And feel her hugs and kisses so warm.

by: Fely R. Damasig